A su santu ch’è chiamatu su paise,
‘Nta tante gghiese mancu e’ veneratu,
Mancu na cannila cc’è appicciatu
E nuddru si ricorda e chistu cca’.
È Santu: e piensu ca sta’ ‘ncielu,
Vicinu a ru Segnure e ru criatu,
Ccu’ tutti l’autri santi ‘nchinucchiatu
E prega, prega Dio ppe’ ni sarva’.
E pensa mo na picca a su paise!…
Ca sempre ‘ntu pensiaru ti chiamamu,
Scinne ‘mmianzu u puantu e ti parlamu,
Ca tante cose ogn’unu vo’ cunta’.
Pensa, cchi festa ti facimu,
‘Mprazza ti portamu ‘mprucessione,
Davanti a ‘ttia pregamu ‘nnurazione
Pecchi na grazia puru na de fa’.
U sacciu, ca ppe’ sempre un c’è po stare,
Ca u Segnure u tiampu t’assignatu,
Na cosa ma de di’, oh Santu natu,
Quantu de su paise cc’è su ddra’.
Sempre ‘nta lu core te tenutu
E ddrue mi truavu puru te pregatu,
Rape su cialu, e mustra nu biatu
De su paise, ca ‘mparavisu sta’.
Ma chissu ca la varva tocca ‘nterra
Mi guarda ccu chir’uacchi e cumpassione,
Mi dice: «Figliu, aviti divuzione
E ‘ncun’autru ‘ncumpagnia potimu sta’».
Voliti bene a cchine vi fa male
Ccu’ na misura giusta siti judicati,
Speramu ca ‘ncun’autru vene Santificatu
E natru Santu Fili potiti prega’.
21 aprile 1998